Langste reisdag, Sipirok naar Bukittinggi

Ons hotel in Sipirok staat in onze reisgids omschreven als “eenvoudig”. Daar is geen woord te veel aan gezegd. We zouden er “ongezellig” aan willen toevoegen. Het heeft de uitstraling zoals we die ons voorstellen van voormalige Oost-Europese hotels, strak opgelijnd, alles in de pas en in de maat en erg gedateerd. De bedden zijn goed gelukkig.

De dag begint bewolkt en winderig. Om half acht vertrekken we voor de langste reisdag van onze reis door Sumatra: 300 kilometer voor de boeg, met een gemiddelde snelheid van 45 tot 50 kilometer en de nodige tussenstops. Vlak voor we vertrekken meldt Ruslan ons dat het hem spijt dat de airco kapot is en of we het erg vinden op de “window airco” verder te gaan. Hij wil proberen de airco onderweg te laten repareren. Dat blijkt overigens 5 uur te kosten, dus we kiezen er voor verder te gaan en hem de reparatie in Bukkittinggi te laten uitvoeren.

Meteen vanaf de start van vandaag ontplooit zich achter iedere bocht en na ieder heuveltje een ander landschap. Prachtig om dit allemaal te aanschouwen. We rijden door diverse “kampungs” en “desa’s”, kleine en minder kleine gehuchtjes, langs heel veel in terrasvorm aangelegde sawa’s en door en langs de oerwouden van Noord Sumatra. Geen moment is het zelfde of verveeld. We merken vooral dat we steeds meer in de meer bewoonde wereld komen, zeker als we op enig moment de grens tussen Noord en West Sumatra over zijn gegaan. De wegen zijn in het Westen stukken beter. We hebben zelfs een stuk van 800 meter over een 4-baansweg gereden!

Onze eerste stop is bij een waterval. We wandelen eerst over een hangbrug en komen aan bij een soort zwembadcomplex. Na betaling van entree lopen we er wat rond en bekijken de waterval. Op zich een mooi aangelegd complex. Helaas slecht onderhouden en zonder enig publiek: die zijn nu op het land aan het werk of ze zitten op school. We gaan weer terug en blijken aan de overkant “oversteek geld” te moeten betalen. Ook onze chauffeur kijkt wat verbaasd. We denken dat er ter plekke iemand heeft bedacht tol te gaan heffen en de prijs ervan. We betalen gedwee 1 euro voor ons hele gezelschap.

Na weer enige tijd gereden te hebben, we denken dat het zo’n 45 minuten zal zijn geweest, stoppen we bij een “botanische tuin”. De eigenaar heeft van ongeveer 10 verschillende kruidensoorten 3 bomen geplant en verzorgt er rondleidingen. We ruiken en proeven aan van alles waarna de klap op de vuurpijl volgt: aap attractie. Een soort baviaan wordt een palmboom ingestuurd, krijgt de nodige aanwijzingen vanaf de grond toegeschreeuwd, af en toe vergezeld van een stevige ruk aan het touw dat om zijn nek gebonden zit, en draait een kokosnoot los. Deze gooit hij vervolgens naar beneden waarna hij opengesneden wordt en wij het sap mogen drinken en het vruchtvlees eten. Wat we niet op kunnen mogen we de aap voeren. We drinken nog wat, kopen een paar kruiden en gaan weer verder.

In de reisgids staat de volgende stop aangekondigd als een bezoek aan een moslimschool voor moeilijk opvoedbare kinderen. Het blijkt een complex van tientallen hutjes van 2 bij 3 meter te zijn die tot drie rijen dik langs de kant van de snelweg zijn gebouwd. Het hoofdgebouw van steen met twee verdiepingen steekt er schril tegen af. In deze houten hutjes wonen per hutje 5 jongens, 3000 jongens in totaal. Ze zijn er zoals dat heet “intern”, in het weekend mogen ze naar huis. Ze moeten in hun hutje zelf voor de was en het eten zorgen. Geen wonder dat onze chauffeur ons aanraadt er langs te lopen, te kijken, desnoods dag te zeggen, maar vooral niet op de uitnodiging om binnen te komen in te gaan. En o ja, ze kunnen wat opdringerig zijn. Dat laatste valt mee, al verstaan we natuurlijk niet wat ze ons allemaal toeschreeuwen. We maken wel wat foto’s, maar we hebben ons deze reis niet eerder ongemakkelijk gevoeld. Al waren het slechts 250 meter.

We zijn toe aan de lunch, en tegen half twee ’s middags gebruiken we deze in het enige acceptabele restaurant langs deze weg. We houden het eenvoudig omdat we allemaal nog bang zijn dat de maag opnieuw van streek raakt. Na de lunch wandelen we door een klein Mandailing Batak dorpje. De bewoners zijn er uiterst vriendelijk. Een van de meisjes wil graag een foto van ons en tot onze stomme verbazing maakt ze heel rap een selfie met ons. Kleine kinderen vragen ons om pennen. Tenminste dat denken we. Als het Indonesische “pen” hetzelfde is als het Nederlandse dan klopt het, zo niet dan hebben ze om iets anders gevraagd. Wat we overigens ook niet bij ons hebben!

We beginnen al aardig moe van deze reis te worden. Het loopt inmiddels tegen vier in de middag en we hebben nog twee tussenstops voor de boeg. De eerste is bij “hot springs”. We worden gematst want we hoeven maar voor vier in plaats van vijf personen entree te betalen. 70 cent. Alles wat we langs een van boomstamstukken aangelegd pad zien is een miezerig vijvertje waar wat damp vanaf komt. Het is er wel erg warm en het stinkt er naar zwavel, dus dat zal de “hot spring” wel geweest zijn. Het was wel een leuke wandeling en heerlijk om weer even de benen te kunnen strekken en bij een kraampje wat koud water te kopen.

Een uur later passeren we de evenaar van noord naar zuid. De oversteek over de evenaar is niet te missen. Deze staat groots aangekondigd met een enorme boog over de weg, een dikke streep over het asfalt, een wereldbol en een wegwijzer. Vlak voor we de evenaar passeren worden we slim een parkeerplaats op geloodst, waar talloze T-shirt verkopers ons al staan op te wachten. Hartstikke leuk om dit allemaal mee te maken natuurlijk en we maken de nodige foto’s. De reis kan echter niet verder voor we wederom “passeer geld” hebben betaald: 14 cent per persoon, het moet echt niet gekker worden!

Na het laatste stuk van anderhalf uur bereiken we tegen 18.30uur ons hotel. Een mooi luxe hotel midden in de stad. Okay, ook wat gedateerd, met prima bedden, ruime kamers, warm stromend water en …. Een groot schoon zwembad in de tuin. Wat willen we nog meer? Eten!
En dat vinden we in een schoon uitziend, netjes restaurantje. We eten naar ieders zin, vinden het lekker, gaan met het personeel op de foto, drinken lauwe limonades (want, slecht opgelet, bier verkopen ze hier niet) en betalen 10 euro all-in. En voor we het bed in rollen drinken we nog een biertje in een kroeg. Tot morgen !!