Hernieuwd kennismaken met Ubud

Ketut’s Place is vertrouwd en we voelen ons er meteen weer thuis. Niet alleen door de hartelijkheid van de familie en het personeel, ook door de omgeving, de rust, Ganesha bij de ingang, de vele kleine tempeltjes in de buurt, de Boeddhistische rituelen bij dagaanbreken en midden op de dag. Kleine bamboebakjes met offergaven en de onontbeerlijke stokjes wierook worden door het personeel op diverse plaatsen neergelegd. Bij de ingang, het restaurant, de guesthouse kamers, het zwembad. En niet te vergeten het ritueel voor het ontbijt. ’s Avonds voor 2100u graag per kamer invullen wat je voor het ontbijt wilt hebben, hoe laat je het wilt hebben en waar je het wilt gebruiken. Op je kamer, bij het zwembad of in het nieuwe restaurant.

Ketut is namelijk met de tijd mee gegaan en heeft aan de straat een klein cafe’tje annex restaurant met eenvoudige kaart annex Italiaanse ijssalon aangebouwd. Het nieuwe restaurant “draait proef” en is nog niet officieel open horen we van Ketut. Ze moeten nog de juiste dag vinden waarop een geestelijke het restaurant kan inwijden en van alle boze geesten zuiveren.

Hij is overigens niet de enige die met de tijd is mee gegaan. We kijken op van wat er in twee jaar tijd is veranderd. In “ons” straatje, 700 meter lopen naar het centrum waar het paleis is en waar de wereldberoemde Monkey Forest Road begint, zijn plots enkele kleine eettentjes uit de grond gestampt, naast een paar winkeltjes en zelfs twee supermarktjes.

Gisteren bij het binnenrijden van Ubud, via de andere kant van MFR vanaf ons gezien, keken we onze ogen al uit. Die kant kenden we niet en weten dus niet hoe lang “de wijk” er al staat. Volgeplempt met luxe (all inclusive?) resorts & spa’s, moderne en chique restaurants, dure boetiekjes. Niet het Ubud zoals wij ons dat herinneren.

Net zo min als de busladingen vol met Chinezen die hier gedumpt worden. Twee jaar geleden zagen we daar ook al wat signalen van, het is alleen maar meer geworden. De Chinese toeristenmarkt heeft Indonesië, en vooral/alleen Bali (lees: Ubud) ontdekt en dat zal iedereen merken!!
Makkelijk te herkennen overigens, het zijn de enige mensen die een paraplu dragen tegen de zon.

Na het ontbijt gaan we in groepjes ieder onze eigen weg. Winkelen dus. En kijken. En vergelijken. En nog meer kijken. Om de tien meter spreekt iemand ons wel aan. Niet om mee op de foto te gaan zoals op Sumatra, maar met de vraag of we een taxi nodig hebben. Weer eens wat anders.

Traditiegetrouw (mag je als Cavalerist zeggen als je een bepaalde activiteit meer dan twee keer hebt gedaan. Een keer is toeval, twee keer een aardigheidje, en bij drie keer of meer spreken we van een “traditie”) lunchen we bij Sjaki-Tari-Us. Voor degenen die Ubud kennen: ligt vanaf MFR gezien aan de andere kant van het voetbalveld in de rechterhoek.
Sjaki-Tari-Us is een opvanghuis voor geestelijk en lichamelijk minder valide kinderen die door hun familie min of meer verstoten worden. Er zit een klein restaurantje bij. Vergelijk het met Brownies en Downies in Nederland.
Ooit opgezet door een Nederlander, twee jaar geleden bleek dat hij een broer is van collega Tally die destijds bij de MH-17-ramp is omgekomen.

We wandelen nog wat rond, bestellen kaarten voor de Green Bike Tour (Bali Eco Cycling hebben we al twee keer gedaan) en voor de Kecak-dans van donderdagavond waarin Ketut zelf mee danst. En we nemen een verkoelende plons in het zwembad voor we gaan eten bij Ibu Rai.

En de bagage? ….. op een na allemaal gearriveerd, toch geen slechte score! Nu is de vraag waar die laatste koffer is. Koming, de zoon van Ketut, helpt ons met er achteraan bellen. Wordt vervolgd.