Iets met bagage, enzo .....

We ontbijten op een redelijk tijdstip, terwijl we via Whatsapp de laatste berichtjes van Ingeborg lezen. Ze is goed vertrokken vanaf Schiphol, toen wij al lagen te slapen. In een uur zijn we op het vliegveld van Padang en komen snel door het inchecken en de security check.

Tijdens het wachten voor het boarden merken we dat ons vliegtuig naar Jakarta vertraging heeft en we dus later gaan vertrekken. Nu hebben we dat al eerder mee gemaakt, dus we maken ons nog niet echt zorgen. Voor een vlucht van anderhalf uur geeft het vliegschema twee uur aan en dat betekent dat we nog wat speling hebben voor het overstappen.

Bij het boeken van de vluchten van Padang naar Jakarta en aansluitend naar Denpasar hebben we drie keer geverifieerd bij Garuda Indonesia of de overstaptijd van 1 uur 10 minuten voldoende is. Tot drie keer toe is ons verzekerd dat dat te doen moet zijn. Uiteindelijk vertrekken we vanuit Padang met drie kwartier vertraging en zien we nog net kans Ingeborg een app’je te sturen dat wat er ook gebeurt zij in ieder geval haar vlucht naar Denpasar moet nemen en niet wachten op ons.

We staan om 14.30uur aan de aankomstgate. Nog 30 minuten voor de vlucht naar Denpasar vertrekt. Uitgerekend vandaag heeft Soekarno Hatta International Airport Jakarta besloten om de derde terminal in gebruik te nemen. Alles staat goed aangegeven, maar er wordt veel met pendelbusjes van de ene naar de andere terminal gewerkt. Het is een chaos laat Ingeborg ons weten. Ook het nummer van de gate is veranderd. Ingeborg stuurt ons een app dat het boarden is begonnen. We rennen door de terminal naar de vertrekgate voor Denpasar en gaan gezamenlijk aan boord. Zucht.

Ook de vlucht naar Denpasar vertrekt ruim een half uur later dan gepland, dus we hebben goede hoop dat onze bagage in ons vliegtuig zit. Er zit aan alle koffers immers een label “priority” en een label “transfer”. Moet goed komen. We landen om 1800uur op tijd in Denpasar en dan begint het wachten op onze bagage.

Na een half uur wachten, herbeleven we de boze droom van twee jaar geleden. Toen is onze bagage in Frankfurt achtergebleven en zijn we twee weken door Java getrokken met alleen een sporttasje met hoogstnoodzakelijke dingen voor vier personen. Melding maken bij “lost & found”, we krijgen geen “overnight kit” met wat spulletjes om je te wassen, scheren en een schoon T-shirt. Twee jaar geleden kregen we in Singapore ongeveer 90 euro per persoon om noodzakelijke dingen aan te schaffen waarmee we de tijd dat onze bagage nog niet is gearriveerd konden overbruggen. Ook dat zit er nu niet in, “want er komen iedere dag zoveel vluchten uit Jakarta aan”. Men belooft ons de bagage naar ons guesthouse in Ubud te brengen zodra deze is gearriveerd.

Op zoek dus naar de bestelde taxi. Ook die kunnen we niet vinden. Gaat dan echt alles mis vandaag? Gelukkig is er een behulpzame Balinees die voor ons het nummer van de taxicentrale belt. Men verzekert ons dat de taxi onderweg is. Klopt, naar later blijkt. Maar hij zat een beetje vast in het verkeer in Denpasar. Even na acht uur gaan we op weg naar Ubud. De taxichauffeur weet hoe hij daar moet komen, maar daar is het dan ook mee gezegd. Gelukkig weten we van twee jaar geleden nog precies waar ons guesthouse is en leiden we hem er in een keer naar toe.

Koming, de zoon van Ketut, en zijn jongere zusje staan ons al op te wachten. Ze herkennen ons meteen en moeten lachen dat we opnieuw zonder bagage aankomen. We krijgen onze kamers aangewezen, wat een paradijsjes, en kunnen gelukkig nog een kleinigheidje eten. Tegen elf uur ’s avonds rollen we moe ons bedje in.