Van Ubud naar Lovina

Vandaag rustig opgestaan, ontbeten, laatste dingen gepakt en even voor 10 uur de bestelde taxibus ingestapt op weg naar Lovina. Iedereen heeft slecht geslapen, want het heeft de hele nacht geregend.

Vlak voor we Ubud uitrijden, stoppen we nog even bij een apotheek. Annelotte heeft sinds gisterenmiddag enorme uitslag over bijna haar hele lichaam. We denken dat het een soort allergie is. Mogelijk van de warmte, van even iets verkeerd gegeten te hebben (fruit is niet haar favoriet), of misschien een insectenbeet. Ziet er uit als netelroos, niet te verwarren met de besmettelijke gordelroos. Hebben we in de familie allemaal wel eens last van (gehad). Bij de apotheek kopen we een aantal anti-histamine tabletten. Na een paar uur lijken ze te helpen.

Na ongeveer tweeëneenhalf uur rijden maken we een korte tussenstop om wat te drinken. De stop is bij het Strawberry Hotel, tot onze stomme verbazing verbouwen ze hier inderdaad aardbeien!

We hebben onze chauffeur het telefoonnummer gegeven van de huisbewaarder van Villa Yin Yang waar we naar toe op weg zijn. Hij gebruikt het onderweg een keer of drie, dus het is niet zo gemakkelijk te vinden. Dit huis hebben we via AirBnB gehuurd en het voldoet volledig aan de beschrijving en onze verwachtingen. Drie enorm grote slaapkamers met ieder een eigen badkamer die zo groot is als de slaapkamer, een heel behoorlijk zwembad waar je zo in stapt als je je slaapkamer uit loopt, een dakterras met zitzakken en een hele ruime woonkamer met zit- en eetgedeelte, tv, koelkast en keuken. En ook WiFi via de hotspot van de huisbewaarder Made.

Het ligt alleen ergens tussen de bamboebomen en palmen, slechts te voet bereikbaar of met de auto via een klein onverhard weggetje. Als we tussen wat hutjes van lokale bewoners doorlopen, komen we na 5 minuten uit op een verharde weg. Daar is ook een klein winkeltje en als we die weg uitlopen komen we aan de hoofdstraat. We zijn benieuwd en gaan dat vanavond uitproberen. Voor de lunch laten we eten opvoeren via www.BaliThuisbezorgd.Indo (of zoiets).

In een kleine twintig minuten lopen we inderdaad naar de hoofdstraat. Van een centrum is hier eigenlijk geen sprake. Lovina, een samenstelling van “Lov” en “Ina” wat in het Balinees staat voor “Love Mother Earth”, is een lange strip van ongeveer 10 kilometer langs de kust. Onze villa staat in het gehucht Kalibukbuk west van Singaraja. Op de gok lopen we een straatje in waar veel bordjes verwijzen naar diverse eettentjes. De eerste die we tegen komen ziet er goed uit. Kaal aangekleed, zoals alles hier, en met een open schone keuken in het zicht.

We eten er fantastisch en hebben geluk, want tot acht uur ’s avonds zijn de drankjes afgeprijsd. Voor het lokale bier, een grote Bintang van een halve liter, betalen we nu 28000 roepia in plaats van 30000 (2,10 euro), voor een cola 5000 in plaats van 7000. In Ubud waren we minstens het dubbele kwijt.

De meegenomen zaklampen komen op de terugweg goed van pas. Het is niet ver, maar stikdonker, en die brommertjes gaan toch hard!

Weer terug in onze villa, komen nog een paar uitdagingen of zo je wilt “shortcomings” boven water: nauwelijks warm water uit de kraan, TV kent maar een zender namelijk het Informatiekanaal (dus iets meekrijgen van Olympische Spelen zit er nog niet in), als we de zwembadpomp te lang aan laten staan (ivm verversing/filtering van het water) slaat de hoofdstop door en we hebben in no-time het quotum van de hotspot verbruikt. Morgen Made maar eens even kietelen om alles op te lossen.

We kijken terug op een mooi begin van onze laatste vakantieweek.