Boodschappen doen, kookles en wandelen

Echo Home Stay waar we de twee nachten in Harau verblijven heeft zijn beste tijd wel gehad. Gisteren moesten we al achter allerlei dingen aan gaan die niet goed geregeld waren, daarvan weten we dat het kan gebeuren als je in een land als Indonesië bent. Gedurende ons verblijf merken we meer zaken op: het is hier oud en bijna vervallen, het is hier op veel plaatsen vies, er ontbreekt her en der wel wat en meer van die zaken die nu opvallen. We zien dat de eigenaresse en haar man enorm hun best doen het ons en de andere gasten naar de zin te maken, het straatje en de tuin worden iedere ochtend schoon geveegd en we hoeven maar een kik te geven en ze maken eten voor ons. Zolang dat maar een pannenkoek, nasi goreng, spaghetti of een omelet is. Een drankje moeten we op tijd bestellen of het nu fris of bier is. Een ventje gaat dat dan op zijn brommertje in het dorp halen. Gegarandeerd lauw dus!

Na het ontbijt van vanochtend gaan we met de gids op pad, iemand anders overigens dan degene die zich gisteren aan ons kwam voorstellen. Dat zorgt in het begin even voor wat spraakverwarring. Hij stelt een ander programma voor dan wij met Tari Travel hebben afgesproken. Gaan we dus niet doen.

Op pad dus naar de plaatselijke markt, waar we groenten, tempeh, voor onze ogen vers geslachte kip en andere ingrediënten (laten) kopen voor de lunch. We hebben er wederom veel bekijks. In eerste instantie lijken dat afkeurende blikken, we zijn hier immers in een gebied waar men overwegend moslim is. Het blijkt vaak gewoon nieuwsgierigheid te zijn, en als je “een praatje” maakt ook simpel de aanvankelijk onuitgesproken wens om met ons op de foto te mogen. Doen we dus.

Na de inkopen rijden we met drie becaks (een bromfiets met een houten bakje er naast aan vast gemaakt) naar een huis waar we van de eigenaresse kookles gaan krijgen. Dat komt er in de praktijk op neer dat we samen en op haar aanwijzingen koken, ingrediënten schoonmaken enzovoorts. Na ruim anderhalf uur krijgen we een heerlijke lunch voor gezet.

We nemen even de tijd om het eten te laten zakken, wat toevallig samen valt met het middagmoment waarop de bevolking net opgeroepen is om te bidden. Onze gids stelt ons voor een stukje door “de natuur” te wandelen en vervolgens naar de “hidden waterfall” te gaan. Blijkt midden op dag, zo rond de klok van 1 uur, zon hoog aan de hemel en weinig schaduw, nog best pittig te zijn en alleszins de moeite waard. We zijn er helemaal alleen. Een serene rust en heerlijk koel. We rusten er wat uit en dalen weer af waarna we uitkomen bij de “public waterfall”, die zijn naam alle eer aan doet. Hier komt de lokale bevolking naar toe om karaoke te zingen, te zwemmen, zich er (de haren) te wassen, met autobinnenbanden te spelen, wat te eten en drinken en er is zelfs een touwklim- en tokkelbaan aangelegd. De jongelui maken er, na betaling, gebruik van. Je bent tenslotte niet voor niets scout of wil voor je vriendinnetje niet onder doen.
Van diverse kanten worden we, al dan niet verdekt, bestormd. Letterlijk iedereen wil een foto maken van of liever nog met de blonde dames en die lange blonde vent uit Nederland.

Rond kwart over vier zijn we weer terug in ons guesthouse, na weer een leuke dag. We vragen of we vanavond echt om zeven uur kunnen eten, want we willen vroeg naar bed. Morgen moeten we om 7 uur op pad.
De “Tour de Sikarak” gaat morgen namelijk vanuit Harau van start, een zevendaagse wielerronde door West Sumatra. Als we niet op tijd vertrekken zijn alle wegen afgesloten en moeten we zelfs vrezen dat we niet op tijd bij de boor in Padang zijn.