Fietstocht Bukkittinggi en reis naar Harau

Even na 9 uur ’s morgens worden we wederom bij Dodi afgezet en staat een aantal mountain bikes klaar om een fietstocht in de omgeving te gaan maken. We fietsen langs rijstvelden, door kleine gehuchtjes en maken tweemaal een stop bij mensen thuis om te kijken hoe ze daar verschillende soorten cassave kroepoek maken. Geen zwaar werk, maar wel van ’s morgens vroeg tot laat in de middag en erg arbeidsintensief.

Een andere stop die we maken zijn bij een coöperatie waar men rijst verwerkt. Tot nu toe hebben we gezien dat de mensen hun rijst oogsten en vervolgens de korrels op een kleed voor de deur te drogen leggen. Hier zien we dat boeren uit de omgeving hun geoogste rijst naar deze “fabriek” brengen. Hier zorgen werknemers van de coöperatie dat de rijst op grote asfaltplaten verspreid wordt en te drogen gelegd. Na twee dagen verzamelt men de rijst in zakken, zet de naam/code van de boer erop en als zijn rijst aan de beurt is, gaat deze de machine in. Eerst gaan automatisch de vliesjes er van af, daarna gaat de hele boel door een zeef en aan het einde van de band vult men de zakken met 50 kilo rijst.
Naam/code er weer op een klaar!

Voor we weer bij Dodi thuis zijn stoppen we nog bij een authentiek Minangkabau huis en bij een klein tentje langs de kant van de weg om wat te drinken. De vrouw van Dodi wacht ons al op met passievruchtensap, koffie, thee en water en voor we weer op pad gaan krijgen we nog een noodle soep.
Ongemerkt zijn we toch best een beetje moe geworden van de fietstocht.

De Minangkabau vormen de meerderheid in West Sumatra. Hun voorouders zijn ooit een keer overgestoken vanuit Maleisië, of zoals Ruslans ons zegt: they are Maleiers. Bij de Minangkabau is, anders dan bij de Batak, de vrouw de baas. Haar familienaam wordt doorgegeven aan de kinderen. En dat laatste is dan weer het enige verschil met de situatie in Nederland. Ruslan omschrijft dat als: vrouw kijken en kopen, man betalen!
Hun huizen lijken veel op die van de Batak-volken, als je goed kijkt zie je toch wel de verschillen.

Na anderhalf uur komen we aan bij ons guesthouse in de buurt van Harau. De reisgids omschrijft het hier als “eenvoudig in een schitterende omgeving”. Klopt opnieuw: het guesthouse staat op een van de randen in een canyon vlakbij een waterval. Als het tenminste geregend heeft en dat is op dit moment een beetje het probleem. Het guesthouse bestaat uit twee hutjes en twee huisjes met ieder twee slaapkamers en een vide. Een van die huisjes zullen wij de komende twee nachten bewonen. De Spanish Cottage.
Verder is er hier wel stroom, en ook warm water, maar geen wifi en het zwembad(je) wordt op dit moment gerepareerd.
We worden uiterst vriendelijk ontvangen, krijgen koffie en thee aangeboden en op ons verzoek bakt men ook een paar pannenkoeken. Na een korte inspectie vragen we ook om handdoeken, wc-papier, een kamersleutel en een mierenverdelger.
De eigenaresse vraagt ons om vanavond geen etenswaren, zoals de meegebrachte kroepoek, buiten te laten staan ….. dan zou het kunnen zijn dat we bezoek van apen krijgen en die zijn nogal brutaal.
Voor vanmiddag staat verder rust, chillen, relaxen op het programma