Wandeling door de rijstvelden
Blijf op de hoogte en volg Jan en Ingrid
13 Augustus 2016 | Indonesië, Ubud
Niets zo veranderlijk of onvoorspelbaar als het weer op Bali.
Alle signalen voor Ubud en omgeving stonden gisteren op rood, veel regen verwacht tot zeker het middaguur. Reden om gisteren al de fietstocht af te zeggen en voor vandaag naar een alternatief te zoeken.
Hoewel het vannacht wel nog wat heeft geregend, schijnt bij het ontbijt een stralende zon aan een vrijwel onbewolkte lucht. “Hadden we maar” en “wat jammer dat” of “spijt” staat niet in onze vocabulaire. Beslissing genomen, nu kijken wat we wel gaan doen.
De keuze valt al snel op een wandeling door de rijstvelden ten noorden van Ubud. Er staat er een in de Lonely Planet die we al een keer hebben gedaan, dus we weten de weg. Ketut raadt ons echter een geheel andere route aan. De straat waarin ons guesthouse staat ongeveer 2,5 kilometer naar het noorden volgen, bij een lagere school linksaf, na een eindje lopen weer links af en dan gewoon het pad door de rijstvelden volgen tot in Ubud. We komen dan ook nog langs zijn nieuwe project, dus misschien leuk om te bekijken.
We gaan op pad en komen na ongeveer 2,5 kilometer inderdaad langs een bouwproject. Brutaal stappen we het terrein op waar we allerhartelijkst worden ontvangen door twee oudere heren die met divers houtsnijwerk bezig zijn. Een van de twee vertelt ons dat hij de broer van Ketut is, en of de kinderen hem niet even willen helpen.
Vervolgens lopen we tegen de neef van Ketut aan die ons een rondleiding geeft over het bouwproject. Hier verrijzen zeker vijf villa’s waar 15 moderne kamers in worden gemaakt. Alles in Balinese stijl, veel moderner dan het huidige guesthouse. Of het er ook zo kleinschalig gezellig gaat worden weten we niet. Het zwembad ziet er in ieder geval stukken groter uit. De werklui bouwen netjes en er is veel oog voor detail. Toch nog een keer terug naar Ubud dus? Ze zijn nu al twee jaar bezig en als het in dit tempo door gaat duurt het nog wel drie jaar voor het af is. Zelf denken ze overigens over een jaar wel klaar te zijn met het project. Wie weet!
Na nog eens ongeveer 1,5 kilometer lopen komen we bij de school. Er tegenover halen we wat te drinken in de supermarkt. En daarna vinden we al snel het pad tussen de rijstvelden door. Deze wandeling is totaal anders dan degene die we kennen. Leuk. Prachtige plaatjes. Niet gek veel mensen aan het werk, zal wel komen door het tijdstip van de dag.
Ook de lokale bevolking weet goed dat toeristen hier graag wandelen. Langs het pad treffen we op veel plaatsen kleine winkeltjes aan waar men etens- en drinkwaar verkoopt, fruit, schilderijen, beeldjes, nog meer schilderijen, zilverwerk en nog meer schilderijen.
Tegen lunchtijd lopen we langs een “organic food warung” en besluiten daar wat te eten. Hier barst het van de toeristen, voor de een doet het denken aan een yuppie-restaurant, de ander vindt het meer een “mainstream” iets: toeristen die graag willen laten zien en later vertellen dat ze zo ontzettend goed bezig zijn geweest, zalig hebben gegeten in een ecologisch tentje. Hoe dan ook, het eten is er prima!
Terug in Ubud pinnen we nog wat geld, lopen door de hoofdstraat en pakken nog een stukje mee van de andere “rice field walk”. Het stuk dat begint met tegels waar in het destijds nog natte beton allerlei mensen hun warung aanprijzen of gewoon hun naam hebben achtergelaten. Alle gekken en dwazen, schrijven hun naam op muren en glazen!
Voor een bezoek aan het circa 6 kilometer verder gelegen poppen- en maskersmuseum in Mas heeft niemand nog echt puf. Een afkoelende duik in het zwembad staat in de ogen te lezen.
En daarmee komt een einde aan onze kleine week in Ubud. We zijn op twee derde van onze reis, opnieuw een moment om terug te blikken. Hoe was Ubud? Viel het mee of tegen? Hebben we het naar onze zin gehad?
We zijn het er allemaal over eens dat Ubud enorm gegroeid is, niet alleen fysiek maar ook qua aantrekkingskracht voor toeristen. “Ieder voordeel hep zijn nadeel”, zei Neerlands grootste en beroemdste filosoof eens. En zo is het. De enorme stroom toeristen brengt veel (gemeenschaps)geld in het laatje. Daar vaart de een beter bij dan de ander.
Het is er vele malen drukker geworden dan twee en vijf jaar geleden toen we hier ook waren. Wat een verschil met Sumatra ! Iederen vindt die enorme drukte wat minder prettig. Voor de kinderen is het een feest om door zoveel winkeltjes te struinen en de uitgedijde markt te bezoeken.
De restaurants bieden meer dan voldoende keuze, ook aan westers eten. En het eten is er goed. Als je van Sumatra komt, is het wel even slikken van de prijzen, maar laten we eerlijk zijn: waar in Nederland kun je met 6 personen terecht voor een hoofdgerecht, een nagerecht en twee drankjes per persoon voor 70 euro? Zo luxe aten we natuurlijk niet iedere dag ……
De omgeving blijft schitterend, vooral als je de wandeltocht door/langs de rijstvelden maakt. En natuurlijk probeert de lokale bevolking daar ook zijn graantje van mee te pikken.
De hoeveelheid dansvoorstellingen (per avond) is ook toegenomen en bij iedere voorstelling zit het bomvol met toeristen. Ketut heeft vijftien jaar geleden het initiatief genomen om met de lokale bevolking een keer per week de Kecak-dans op te gaan voeren. Hij is zelf twaalf jaar lang de leider van de groep geweest. Ook meerdere van zijn kinderen dansten mee. Dit initiatief zorgt er voor dat niet alleen grote(re) dansgezelschappen geld verdienen aan de toeristen maar dat ook de lokale bevolking profiteert. Alle verdiende geld steekt men in de kostuums, de aankleding, reclamefolders en het grootste gedeelte gaat naar de renovatie en het behoud van de tempel in het centrum. Mooi dat er mensen zijn die zulke initiatieven nemen en de gemeenschap voorop stellen!
En dan tenslotte Ketut’s Place zelf. Een aanrader voor iedereen. De authenticiteit zorgt er voor dat je je in een sprookje waant. De familie is gastvrij en uiterst behulpzaam. De kinderen hebben allemaal een universitaire studie gevolgd en spreken (ook papa en mama) goed Engels. Het is een oase van rust, zeker als je de Duitse en Franse kindertjes even wegdenkt. We hebben hier weer genoten!
Enne ….. ’s avonds als we naar het restaurant lopen, komt de regen weer met bakken uit de lucht. Deze keer zijn we (beter) voorbereid en hebben paraplu’s en poncho’s bij ons. Die ene koffer is helaas niet aan komen drijven vandaag.
Alle signalen voor Ubud en omgeving stonden gisteren op rood, veel regen verwacht tot zeker het middaguur. Reden om gisteren al de fietstocht af te zeggen en voor vandaag naar een alternatief te zoeken.
Hoewel het vannacht wel nog wat heeft geregend, schijnt bij het ontbijt een stralende zon aan een vrijwel onbewolkte lucht. “Hadden we maar” en “wat jammer dat” of “spijt” staat niet in onze vocabulaire. Beslissing genomen, nu kijken wat we wel gaan doen.
De keuze valt al snel op een wandeling door de rijstvelden ten noorden van Ubud. Er staat er een in de Lonely Planet die we al een keer hebben gedaan, dus we weten de weg. Ketut raadt ons echter een geheel andere route aan. De straat waarin ons guesthouse staat ongeveer 2,5 kilometer naar het noorden volgen, bij een lagere school linksaf, na een eindje lopen weer links af en dan gewoon het pad door de rijstvelden volgen tot in Ubud. We komen dan ook nog langs zijn nieuwe project, dus misschien leuk om te bekijken.
We gaan op pad en komen na ongeveer 2,5 kilometer inderdaad langs een bouwproject. Brutaal stappen we het terrein op waar we allerhartelijkst worden ontvangen door twee oudere heren die met divers houtsnijwerk bezig zijn. Een van de twee vertelt ons dat hij de broer van Ketut is, en of de kinderen hem niet even willen helpen.
Vervolgens lopen we tegen de neef van Ketut aan die ons een rondleiding geeft over het bouwproject. Hier verrijzen zeker vijf villa’s waar 15 moderne kamers in worden gemaakt. Alles in Balinese stijl, veel moderner dan het huidige guesthouse. Of het er ook zo kleinschalig gezellig gaat worden weten we niet. Het zwembad ziet er in ieder geval stukken groter uit. De werklui bouwen netjes en er is veel oog voor detail. Toch nog een keer terug naar Ubud dus? Ze zijn nu al twee jaar bezig en als het in dit tempo door gaat duurt het nog wel drie jaar voor het af is. Zelf denken ze overigens over een jaar wel klaar te zijn met het project. Wie weet!
Na nog eens ongeveer 1,5 kilometer lopen komen we bij de school. Er tegenover halen we wat te drinken in de supermarkt. En daarna vinden we al snel het pad tussen de rijstvelden door. Deze wandeling is totaal anders dan degene die we kennen. Leuk. Prachtige plaatjes. Niet gek veel mensen aan het werk, zal wel komen door het tijdstip van de dag.
Ook de lokale bevolking weet goed dat toeristen hier graag wandelen. Langs het pad treffen we op veel plaatsen kleine winkeltjes aan waar men etens- en drinkwaar verkoopt, fruit, schilderijen, beeldjes, nog meer schilderijen, zilverwerk en nog meer schilderijen.
Tegen lunchtijd lopen we langs een “organic food warung” en besluiten daar wat te eten. Hier barst het van de toeristen, voor de een doet het denken aan een yuppie-restaurant, de ander vindt het meer een “mainstream” iets: toeristen die graag willen laten zien en later vertellen dat ze zo ontzettend goed bezig zijn geweest, zalig hebben gegeten in een ecologisch tentje. Hoe dan ook, het eten is er prima!
Terug in Ubud pinnen we nog wat geld, lopen door de hoofdstraat en pakken nog een stukje mee van de andere “rice field walk”. Het stuk dat begint met tegels waar in het destijds nog natte beton allerlei mensen hun warung aanprijzen of gewoon hun naam hebben achtergelaten. Alle gekken en dwazen, schrijven hun naam op muren en glazen!
Voor een bezoek aan het circa 6 kilometer verder gelegen poppen- en maskersmuseum in Mas heeft niemand nog echt puf. Een afkoelende duik in het zwembad staat in de ogen te lezen.
En daarmee komt een einde aan onze kleine week in Ubud. We zijn op twee derde van onze reis, opnieuw een moment om terug te blikken. Hoe was Ubud? Viel het mee of tegen? Hebben we het naar onze zin gehad?
We zijn het er allemaal over eens dat Ubud enorm gegroeid is, niet alleen fysiek maar ook qua aantrekkingskracht voor toeristen. “Ieder voordeel hep zijn nadeel”, zei Neerlands grootste en beroemdste filosoof eens. En zo is het. De enorme stroom toeristen brengt veel (gemeenschaps)geld in het laatje. Daar vaart de een beter bij dan de ander.
Het is er vele malen drukker geworden dan twee en vijf jaar geleden toen we hier ook waren. Wat een verschil met Sumatra ! Iederen vindt die enorme drukte wat minder prettig. Voor de kinderen is het een feest om door zoveel winkeltjes te struinen en de uitgedijde markt te bezoeken.
De restaurants bieden meer dan voldoende keuze, ook aan westers eten. En het eten is er goed. Als je van Sumatra komt, is het wel even slikken van de prijzen, maar laten we eerlijk zijn: waar in Nederland kun je met 6 personen terecht voor een hoofdgerecht, een nagerecht en twee drankjes per persoon voor 70 euro? Zo luxe aten we natuurlijk niet iedere dag ……
De omgeving blijft schitterend, vooral als je de wandeltocht door/langs de rijstvelden maakt. En natuurlijk probeert de lokale bevolking daar ook zijn graantje van mee te pikken.
De hoeveelheid dansvoorstellingen (per avond) is ook toegenomen en bij iedere voorstelling zit het bomvol met toeristen. Ketut heeft vijftien jaar geleden het initiatief genomen om met de lokale bevolking een keer per week de Kecak-dans op te gaan voeren. Hij is zelf twaalf jaar lang de leider van de groep geweest. Ook meerdere van zijn kinderen dansten mee. Dit initiatief zorgt er voor dat niet alleen grote(re) dansgezelschappen geld verdienen aan de toeristen maar dat ook de lokale bevolking profiteert. Alle verdiende geld steekt men in de kostuums, de aankleding, reclamefolders en het grootste gedeelte gaat naar de renovatie en het behoud van de tempel in het centrum. Mooi dat er mensen zijn die zulke initiatieven nemen en de gemeenschap voorop stellen!
En dan tenslotte Ketut’s Place zelf. Een aanrader voor iedereen. De authenticiteit zorgt er voor dat je je in een sprookje waant. De familie is gastvrij en uiterst behulpzaam. De kinderen hebben allemaal een universitaire studie gevolgd en spreken (ook papa en mama) goed Engels. Het is een oase van rust, zeker als je de Duitse en Franse kindertjes even wegdenkt. We hebben hier weer genoten!
Enne ….. ’s avonds als we naar het restaurant lopen, komt de regen weer met bakken uit de lucht. Deze keer zijn we (beter) voorbereid en hebben paraplu’s en poncho’s bij ons. Die ene koffer is helaas niet aan komen drijven vandaag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
