Lovina strand

We slapen lekker uit en zijn op tijd om te zien hoe Made en zijn vrouw het ontbijt voor ons gereed maken. Villa Yin Yang is pas dit jaar voor het eerst open gegaan voor gasten, en gelet op het gastenboek zijn wij de vijfde of zesde gebruikers. Dat kun je merken aan het echtpaar Made. Ze moeten duidelijk nog een beetje de weg vinden. Doen hun uiterste best om gastvrij te zijn en wat we ze ook vragen, ze proberen het te regelen. Het gaat wat langzaam en houterig, een kniesoor die er op let.

De uitdagingen of “shortcomings” van gisteren zijn vandaag vrijwel allemaal opgelost. Alleen die zekering van het zwembad blijft er om de haverklap uitknallen. En een Tv-zender om de Olympische Spelen enigszins te volgen, kunnen we ook niet vinden. Misschien ook niet zo erg, gelet op de tegenvallende Nederlandse successen tot nu, zoals we dat op AD.nl mee krijgen.

We laten ons hier geenszins door uit het veld slaan, we zijn op vakantie!! In een gezelschap met jongeren tussen de 17 en 25 jaar is het slechts van levensbelang dat de WiFi het doet. En die werkt weer, dus niets te klagen.

Na het ontbijt gaan we op pad naar het centrum van Kalibukbuk. We lopen langs allerlei restaurantjes (hello, you want luns?), massagesalons (he mister, want a massaas??) en reisbureautjes. We scoren een halve-dag-trip naar Singaraja en een snorkeltrip bij Lovina.

Zo de omgeving verkennend komen we uit bij het strand. Ziet er niet verkeerd uit. Het is alleen niet geel, maar het is zwart fijn zand. Okay, dat hadden we al gelezen, dus we zijn niet verrast.
We zitten nauwelijks of we worden haast besprongen door diverse verkopertjes. Doen ze slim, want ze komen niet allemaal tegelijk, maar stuk voor stuk.

Want a massaas? Want hail cut? Want souveniel? Velly cheap plice! You Belanda (Nederlander)? Ah, kopen kopen!
We zijn nergens in geïnteresseerd, sommige verkopers hebben dat wat minder snel in de gaten dan anderen. Just pourhundred and pipty pipe rupiah. Met de “v” en de “f” uitspreken hebben ze hier ook wat moeite! Pery expensip!

We lunchen aan de “boulevard”, een smal straatje langs het strand, ongeveer 200 meter lang, volgebouwd met kleine winkeltjes waar ze om de paar winkeltjes dezelfde waar verkopen. Het heeft allemaal iets aandoenlijks. Eenvoudige mensen die graag iets willen verkopen en je allervriendelijkst proberen binnen te lokken. Het heeft daarnaast iets triests: jongere kinderen van soms nog geen acht jaar oud worden ook langs de toeristen gestuurd om prullerige armbandjes met kralen te verkopen. Wij menen gehoord te hebben dat ook in Indonesië de leerplicht is ingevoerd, laat die kinderen naar school gaan!

Na de duik in zee en de lunch keren we weer terug naar onze villa. Iedereen springt het lauwe water in om af te koelen. Baf, de zekering knalt er weer uit. Gelukkig is door Made weer quotum gekocht voor de WiFi. Iedereen gelukkig.

Tegen zes uur ’s avonds is het opnieuw tijd voor het ons inmiddels bekende ritueel: kamers afsluiten, poort afsluiten, tussen de hutjes, struikgewas en bamboebomen door naar de verharde weg, bij de hoofdstraat links af en bij de verkeerslichten oversteken. Daar hebben we bij een gezellig uitziend restaurant gereserveerd en eten er weer naar tevredenheid. Zelfde weg terug met de zaklampen aan en daarna uitbuiken in de woonkamer.
Morgen staat Singaraja op het programma.