45 minuutjes rijden-45 minuutjes stop-enzovoorts

Om 8 uur vertrekken we van Brastagi naar Prapat om daar de oversteek te maken naar het eiland Samosir in het Toba-meer.
Het zal geen lange rit worden, die desondanks tot een uur of vier ’s middags duurt.
Want na 45 minuten rijden maken we onze eerste tussenstop bij een klein dorpje (Dokan) met nog enkele originele Batak-huisjes. Zeg overigens niet zomaar Batak. Er zijn vijf verschillende Batak-stammen, waarvan de Kota-Batak en de Tabo-Batak de meest bekende zijn. Het dorpje waar we stoppen is van de Kota-Batak en we worden er (uiteraard) allervriendelijkst ontvangen. Tegen een kleine donatie, van te voren aangekondigd, mogen we in een van de huizen een kijkje nemen. Hier wonen acht families in een grote ruimte, met in de hoeken kleine keukentjes. Na een kleine 45 minuten te hebben rondgekeken in de rest van het dorp rijden we verder.

Al pratend onderweg komen we er achter dat onze chauffeur Ransul van de Kota-Batak stam is en getrouwd met een Javaanse. We vermoeden dat hij dus moslim zal zijn omdat 80% van de Javanen moslim is. Goed gegokt. Op onze vraag of hij dan niet af en toe moet bidden, begint hij te lachen …. Alleen maar als hij er tijd voor heeft. Zo streng in de leer zijn ze hier blijkbaar niet!
Bij de Kota-Batak doen de vrouwen het werk, onderweg goed te zien als we allerlei pick-up truckjes passeren die helemaal vol zitten met vrouwen op weg naar het land. Op mijn vraag waarom hij dan aan het werk is en niet zijn vrouw, lacht Ransul wat schaapachtig …. Zal wel komen omdat hij met een Javaanse is getrouwd.

De omgeving van Brastagi kenmerkt zich door vooral veel landbouw: witte kolen, aardappels, tomaten, chili’s, cacao, mais, koffie, enzovoorts. De mannen controleren het werk en zitten dus vrijwel de hele dag koffie te drinken en sigaretten te roken in de plaatselijke “warung”, kleine “restaurantjes” die door de lokale bevolking worden uitgebaat.

We zien enorm veel christelijke kerken onderweg, zowel protestant als katholiek. En de rijkeren onder de bevolking laten zich graag in alle pracht en praal begraven: bij voorkeur in een tempelachtig graf, mooi versierd, en op een heuveltje zodat het goed vanaf de weg is te zien.

Na nog eens 45 minuten rijden komen we aan bij de Sipiso Piso waterval. Deze ligt aan de noordelijke rand van en mondt uit in het Toba meer waar we ook een schitterend uitzicht over hebben. We wandelen wat rond, lopen een eindje de trappen af richting de waterval en drinken er wat in een van de kleine “warungs”, eettentjes die door de lokale bevolking worden uitgebaat.
Aardig om te zien is overigens dat de chauffeurs/gidsen van de vele busjes met toeristen, deze verdelen over de verschillende “warungs”: zo mag en kan iedereen meedelen in de inkomsten die wij ze bezorgen.
Het zal iets langer dan 45 minuten geweest zijn voor we weer verder op pad gaan. Dit keer is het doel Pemantang Purba. Dit is het oude paleis van de laatste “radja” (koning). De laatste radja, Radja Mogang, werd in 1947 door de Nederlanders vermoord, maar dat verteld onze chauffeur/gids wijselijk niet.
Vlak voor we hier wegrijden worden we door de chauffeur van een van de andere toeristen gewaarschuwd niet naar Prapat te rijden en daar de oversteek naar Samosir te maken: de 2e President (plaatsvervanger) is daar namelijk vandaag en het dorp is hermetisch afgesloten door militairen en politie. Besloten wordt via Tigaras de oversteek te maken.
Tigaras bereiken we via een erg kronkelend “half verharde” weg en moeten daar nog ongeveer 45 minuten wachten alvorens de ferry arriveert.

Onderweg hebben we besloten de toeristenbus met chauffeur mee te nemen naar de overkant, het kost maar 35 euro all-in en we beschikken beide dagen dat we op Samosir verblijven over eigen vervoer. Vooral handig voor de tweede dag, volgens programma een vrije dag om zelf in te vullen, en we hebben gezien dat een rondrit over het hele eiland, inclusief alle 12 bezienswaardigheden in 5 tot 6 uur te doen moet zijn.

De oversteek is in een half uur gepiept en na opnieuw 45 minuten rijden bereiken we Tabo-cottage-hotel. We hebben schitterende kamers, het jonge koppel dat met ons mee is verblijft zelfs in een “romantisch paradijsje”, en …. We hebben weer internet!