Wandeling Bukkittinggi en shoppen

Vanochtend worden we om 9 uur opgehaald door Dodi onze gids die ons samen met Ruslan onze chauffeur wegbrengt naar een punt in de canyon om vandaar uit een wandeling te gaan maken.
Ruslan brengt daarna meteen de bus naar de garage om de airco te gaan laten maken.

De enige informatie over de wandeling de we de avond ervoor hebben gekregen is dat we schoenen moeten mee nemen om op te wandelen, schoenen om de rivier te doorwaden, een goed humeur en dat we het laatste kwartier omhoog zullen klimmen naar het dorp waar Dodi geboren is en waar men zilverwerk verkoopt.

Het is een wandeling van ongeveer 5 kilometer die ons een dikke 2 uur in beslag neemt. Tari Travel en Footprint, twee van de vele organisaties die reizen naar Indonesië organiseren hebben vandaag de handen ineen geslagen, zodat we met drie reisgezelschapjes van totaal 14 mensen wandelen.

De informatie klopt als een bus. We starten onderin de canyon, lopen aanvankelijk langs de rijstvelden en moeten vrijwel meteen diverse malen het riviertje oversteken, soms tot dijbeenhoogte en lopen zo een eind stroomopwaarts. Het laatste stuk gaat behoorlijk stijl omhoog dwars door een bamboebos. Boven aan gekomen lopen we opnieuw door de rijstvelden en komen aan in het dorpje.

De hoeveelheid van het aangeboden zilverwerk valt wat tegen. Madelief ziet een lief filigraan armbandje wat ze wel wil kopen, maar de verkoopster lijkt niet erg geïnteresseerd. Ze komen niet tot een prijsafspraak. Ook andere verkopers maken geen enkele aanstalten ons iets aan te bieden. Raar.

Daarna wandelen we nog wat rond in het dorpje en bekijken wat oude Nederlandse koloniale huizen en het stadhuis. Vervolgens terug naar het hotel, voeten en schoenen schoonspoelen van de achtergebleven modder en op naar de lunch.
Omdat het nog steeds bewolkt is besluiten we wat rond te wandelen in het centrum van Bukkittinggi. Blijkt groter dan we hadden gedacht en bekijken er diverse winkeltjes, een overdekte markt met allerlei groenten, snoep en (kleding)rotzooi en de kinderen schaffen zich een paar nieuwe sneakers in een gewone winkel aan.

Voordat we vanavond bij Dodi thuis gaan eten, met het hele gezelschap van 14 personen, rusten we nog wat uit op de kamer. Van het zwembad wordt geen gebruik gemaakt. Niet omdat het niet uitnodigend is …. Iedereen zwemt er in zijn kleren, al dan niet in de vorm van een burkini. Het lijkt de kinderen niet gepast om daar in zwembroek en bikini tussen te gaan liggen.

We hebben een gezellig en heerlijk diner bij Dodi thuis, zijn vrouw heeft echt haar best gedaan en heeft diverse groenten en kruiden uit eigen tuin gebruikt. Het gaat de familie duidelijk goed, gelet op de grootte van het huis en de huisraad die ze bezitten. Na anderhalf uur nemen we moe en voldaan afscheid en worden bij ons hotel afgezet. Een goede nachtrust ligt voor ons, voor dat morgen weer een nieuwe, intensieve en leuke dag wacht.