Sengiggi en kleding passen

Aspan komt ons ophalen om naar het strand te gaan. Hij heeft ons gisterenmiddag een paar leuke plekjes laten zien waar we ook kunnen snorkelen. Er worden snorkelbrillen en flippers gehuurd, de strandhanddoeken uitgevouwen en we kunnen de zee in.

Er zijn een paar dingen die ons opvallen tijdens deze eerste halve dagen en we spreken er met Ben en Nanna over: Nanna en Kevin komen ongeveer eenmaal per 2 jaar terug naar Lombok om gedurende een maand de familie te bezoeken. De familie is zo blij om Nanna en hun neefje weer te zien dat er geen sprake van kan zijn dat Nanna ook maar een cent uitgeeft. Ook wij met ons viertjes worden beschouwd als familie, immers zus en zwager van Ben met twee kinderen. Waar en wanneer we proberen een (financieel) steentje bij te dragen wordt dat resoluut afgewezen. En dan komt de familie of persoonlijke eer ook nog eens om de hoek kijken. Nanna maakt ons duidelijk dat onze pogingen volstrekt kansloos zijn.

Het lukt ons wel om de lunch te betalen. Overheerlijke sate ajam in een “restaurantje” op het strand. Vermoedelijk zouden we hier niet zijn gaan eten als we het zelf hadden moeten uitzoeken, maar Aspan heeft ons er mee naar toe genomen, dus absoluut vertrouwd. Hij blijkt in het verleden te zijn begonnen met werken in het hotel Santosa hier in Sengiggi en na de lunch kunnen we van het enorme zwembad dat bij het hotel ligt gebruik maken. Men kent hem er nog, behandelt hem met alle egards en onder het motto “de vriend van mijn vriend is ook mijn vriend” zijn ook wij van harte welkom.

Voor we weer bij de familie worden verwacht, kijken we nog naar de zonsondergang samen met Aspan en dochtertje Dodo. We zien de zon achter Gunung Agung op Bali verdwijnen. Daarna gaan we naar de familie in het ouderlijk huis. Voor de gezelligheid, iedereen is steeds vriendelijker en liever voor ons en we worden met drie “Hollandse” kussen verwelkomt, en ook om de kleding voor de bruiloft te passen en het vrijgezellenfeest te vieren. Blijkbaar heeft iemand aangegeven dat we nog geen avondeten hebben gehad, want ineens staan er weer rijst, kip en een groentesalade van “jackfruit” op de grond voor ons, en of we dat maar even willen opeten.

Er moet nog van alles voor de bruiloft worden geregeld, dus het is een drukste van jewelste. Uit de gesprekken die we hebben, blijkt dat neef Roni, zoon van de oudste zus en zwager van Nanna, nu gaat trouwen speciaal omdat Nanna, Kevin en Ben uit Nederland zijn overgekomen. De bruiloft zal echter zo’n 150 miljoen roepia kosten (1 miljoen = plm 65 euro) en het bruidspaar heeft zelf ongeveer 50 miljoen gespaard. Familieberaad moest uitkomst bieden. Door een aantal activiteiten slim te plannen en regelen, kunnen de kosten tot 70 miljoen worden teruggebracht. Men vraagt alle familieleden hoeveel zij kunnen bijdragen. “Belanda” (Nanna en Ben dus) worden aangeslagen voor 10 miljoen. Zo werkt dat hier in Indonesië: iedereen helpt elkaar.

Op een gegeven moment verschijnt de “Indonesische” Roy Donders weer met tassen vol met kleding om te passen. Iedereen is enthousiast en wil met ons op de foto. De lokale Frans Bouwer duikt ook op, hij gedraagt zich als de “Prins van Lombok”, en zingt tijdens het vrijgezellenfeest een paar nummers. Iedereen vindt het afgrijselijk, maar blijft beleefd glimlachen en doet enthousiast. Hij is immers een BL’er, Bekende Lomboknees, een echte Sasak. De hele wijk is uitgelopen en staat aan het hek van het ouderlijk huis te kijken naar alles wat er gaande is.

En om twaalf uur ’s nachts wacht ons een nieuwe verrassing: Aspan is jarig. Iedereen zingt mee en Nanna komt met een grote soort Schwarzwalder Kirschtorte aanlopen.
Weer een ander familielid brengt ons later terug, maar goed ook, want we moeten morgen om half zes opstaan en worden om zeven uur opgehaald.

Tot morgen !! De grote dag van de bruiloft, we verheugen ons er op.