Traditional Sasak Village en afscheid

Tegen een uur of half elf arriveert Aspen en neemt ons mee op een tochtje naar het zuidelijk deel van Lombok.
We rijden door Ampanan, een soort voorstadje van Mataram waar het ouderlijk huis ook staat, verder door Mataram, richting het nieuwe vliegveld. Door Lombok rijdend is het duidelijk dat de Indonesische eilanden die we tot nu toe bezocht hebben geen van alle op elkaar lijken. Java is anders dan Bali, wat weer anders is als Gili Trawangan en Lombok.

Niet alleen de mensen, of hun geloof. Java is overwegend moslim, Bali overwegend hindoe, op Lombok liggen de verhoudingen ongeveer gelijk. Maar ook de natuur.
Lombok lijkt groener en meer bergachtig. Het verkeer minder chaotisch, maar dat maakt het soms ook meer onberekenbaar en dus gevaarlijker. Zo hoorden we dat gisterenavond een verkeersongeluk heeft plaatsgevonden op een stukje waar men met de weg bezig is. Een scooterrijder is frontaal op een auto geknald en later aan zijn verwondingen overleden. En zo zien we op de “highway” (een vierbaansweg) ook gewoon paard-en-wagen rijden, en fietsers, zelfs tegen het verkeer in. Dat vraagt om problemen.

Onze eerste stop is in Sade. Een traditioneel Sasak dorpje waar we worden rondgeleid. De huisjes zien er hier beduidend anders uit dan op Bali. De voornaamste bron van inkomsten bestaat uit de verkoop van handgeweven sarongs. Ingrid koopt er een hele mooie, die dubbel geweven is en waar anderhalve maand werk in zit. Door de onderhandelingstechniek en vasthoudendheid van Nanna kan ze hem voor minder dan een derde van de vraagprijs kopen. Jan laat zich verleiden tot het kopen van vier armbandjes voor een mooie prijs. Niet omdat ze nodig zijn of omdat we ze willen hebben. Wel omdat het achtjarige meisje ze op een schattige manier en in vloeiend Engels aanprijst. Dan ben je verkocht! De oorspronkelijke vraagprijs van 180 duizend roepia wordt teruggebracht naar 15 duizend.

We vervolgen onze tocht naar Tanjung Aan en Kuta Lombok Beach. We maken er schitterende foto’s, zwemmen er wat en gebruiken de lunch in het restaurant van een tante van Aspen en Nanna. We blijven er eigenlijk een beetje te lang hangen, want we willen ook nog naar Banyumulek, het pottenbakkersdorpje.
Hier zijn Jan en Ingrid een jaar geleden ook al geweest toen wij de zeilcruise vanaf Bali via de diverse tussenliggende eilanden naar Komodo en Flores maakten. Het is al na zeven uur ’s avonds als we er arriveren, en dus hartstikke donker. Maar plots zijn we omringd door enkele vrouwen en kinderen die spontaan met Kevin, Ingeborg en Annelotte aan het maken van asbakken beginnen. Veel vrolijk gegil en gelach.

Onze tocht eindigt in Rembiga, een andere buitenwijk van Mataram. Daar neemt Aspen ons mee naar een de vele wegrestaurantjes waar we sate ayam eten met lontong rijst. Net als op het strand eergisteren. Even later verschijnen ook zijn vrouw Lily met de kinderen en de jongste broer met vrouw Seri en kinderen.
Klapstuk van de avond is het in twee groepen berijden van de Odong Odong fietsen. Grote hilariteit. Ze lijken een beetje op de meerpersoons fietsen die je ook veel in de Belgische kustplaatsen kunt huren, maar deze zijn ook nog eens versierd met lichtjes in de vorm van allerlei dieren. Wij fietsen op een eend, maar het kan ook een haan of een zwaan zijn….

We sluiten de gezellige dag en avond af in het ouderlijk huis van Nanna waar de oudste zus en haar man en kinderen wonen. Bijna de hele familie is weer aanwezig. Het is de avond van afscheid nemen, nog even gezellig kletsen en niet tot een vaarwel kunnen komen. Er worden zelfs al plannen gemaakt om volgend jaar (of het jaar daarop) terug te komen. Maar dan wel langer, want dan gaan we ook gedurende een week een trekking tocht maken naar en op de ruim 3700 meter hoge Mount Rinjani.
Allerhartelijkst en lief, en met pijn in ons hart, nemen we afscheid. Goodbye!! We hebben een paar fantastische dagen gehad, voelden ons welkom in een gezin wat ons niet kende en zijn op een onvoorstelbare manier opgenomen als broer, zus en nichtjes. Een onuitwisbare herinnering, een onvergetelijke belevenis. Dank jullie wel familie Samsun!!!

Tot morgen.