Sawa's en Kecak Dance

Onze laatste dag in Ubud. We hebben het heerlijk gehad en ons welkom gevoeld bij de familie Ketut. Om nog even wat cultuur te snuiven besluiten we een wandeling langs de rijstvelden te gaan maken.

Een jaar of twee geleden is een route uitgezet die gemarkeerd wordt door tegels waar restaurants, massagesalons en ook gewone stervelingen een tekst in hebben kunnen schrijven. Het beginpunt is in Ubud centrum tussen het paleis en het Lotus View restaurant (of makkelijker herkenbaar de plaatselijke Starbucks). Staat niet in de Lonely Planet aangegeven, is niet bewijzend, maar als je de tegels volgt en je gezonde verstand gebruikt, is de route makkelijk te volgen.

Al wandelend komen we in het begin langs diverse leuke winkeltjes, de nodige (huis)tempeltjes en natuurlijk rijstvelden. Heel veel rijstvelden. Halverwege maken we een korte tussenstop om wat te drinken en na ongeveer anderhalf uur zijn we weer terug in de hoofdstraat. We lunchen bij Lotus View, gelegen naast en met uitzicht op een ander schitterend tempelcomplex.

En .... dat hebben wij weer .... we rollen midden in de opnames voor een Bollywood film. Lachen, gieren, brullen. Verveelde danseressen die om de haverklap zich opnieuw moeten opstellen voor een nieuwe "take", tussen de "takes" door niet weten hoe en met wat ze zich tegen de zon moeten beschermen en een hoofdrolspeler die de status van (minstens) halfgod heeft. Drie man rennen voortdurend om hem heen. Met een paraplu tegen de zon, met een borstel en spiegel zodat hij zich ieder moment de haren recht kan strijken, een ventilator tegen de warmte en om de haverklap iemand die hem de neus poedert. We amuseren ons kostelijk en na ongeveer een uur staat het shot van nog geen 3 seconden blijkbaar goed op de band. Jan applaudisseert hard om dit succes, wat niet helemaal gewaardeerd wordt door de familie en toeschouwers.
Vervolgens drinken we een koffie bij Starbucks.

's Avonds gaan we naar een dansvoorstelling. De Kecak Dance and (Fire) Trance Dance. De zoon van Ketut speelt mee in het koor van ongeveer 100 man. Het verhaal gaat over Prins Rama en Prinses Sita en komt uit een van de oudste Hindoeïstische vertellingen, de Ramayana. Rama en Sita zijn verdreven door vader, Koning Dasarata, en begint als zij tweetjes samen met Laksamana, de broer van Rama, in een bos schuilen. De kwade demon Rahwana heeft een oogje op Sita en probeert haar uit alle macht te ontvoeren. Hij vermomt zich als schattige Bambi en Sita vraagt Rama dit lieve hertje voor haar te vangen. Rama probeert dat natuurlijk, intussen zijn broer de opdracht gevend goed op Sita te passen. Door een magische cirkel op de grond te tekenen denkt hij dat dat wel gaat lukken. Fout! Sita stapt op enig moment toch uit de cirkel, wordt ontvoerd en Rahwana probeert haar te verleiden. Ook fout! Want anders zou dit sprookje niet goed aflopen. Sita laat zich niet verleiden en uiteindelijk weet Rama, met behulp van de goede witte aap Hanoman, en de vogel Garuda - koning van alle vogels - de slechteriken te verslaan en Sita mee naar huis te nemen. Tijdens deze ongeveer een uur durende dans wordt een ander prachtig uitgebeeld, waarbij de spelers in schitterende kledij rondlopen en -dansen. En dat allemaal door amateurs.

Als afsluiting wordt midden in de dansarena een groot vuur ontstoken, waarna een professionele danser ons trakteert op een vuurdans. Als laatste act zou hij in de brandende kolen gaan zitten, maar blijkbaar is het hem tijdens het dansen te heet onder de voeten geworden, want die stunt krijgen we niet meer te zien.

Morgen vroeg op staan om half zes, want de overtocht naar Gili Trawangan staat op het programma.